Diep van binnen ben ik niet autistisch

Ik ga er van uit dat mijn ziel niet autistisch is.

Mijn fysieke brein zorgt ervoor dat prikkels van buiten door mijn zintuigen opgepikt zodanig verwerkt worden of niet gefilterd kunnen worden dat ze zorgen voor lichamelijke en mentale ongemakken.

Hierdoor kunnen zich angsten ontwikkelen, het gevoel van mislukken en niet goed genoeg zijn, het gevoel van nergens bij te horen enz.

Maar ben ik mijn brein?

Ben ik mijn denken?

Hoe kan het dat als ik in een ontspannen en rustige toestand ben dat ik veel beter kan functioneren en veel beter kan zien en ervaren wat er achter de uiterlijke bewegingswereld plaatsvindt.

In het begin toen net de diagnose gesteld was en alle opgekropte emoties en gevoelens naar buiten kwamen reageerde ik iedere overprikkeling naar buiten of naar binnen af met alle gevolgen van dien.

Meltdowns, fladderen, stil vallen, angst, paniek zelfs tot zelfmoordgedachten toe, depressie enz.

Het willen voldoen aan iets dat niet bereikbaar is( in ieder geval niet op de meest gebruikelijke wijze of nog beter gezegd zoals de meesten mensen het normaal vinden).

De lat zo hoog mogelijk leggen omdat ik om welke reden dan ook denk dat dat moet.

De perfectie niet haalt en hierdoor frustratie en afwijzing van het eigen zijn krijgt.

Het zijn, denk ik, de buitenste lagen van mijn zijn, gecreëerd door het denken, denken dat weer hoofdzakelijk gecreëerd wordt door ervaringen en verwerkingen van ervaringen.

Mindfulnes, meditatie, ademhaling, acceptatie, aanwezig zijn, naar binnen keren, contact maken met je innerlijk weten, contact maken met mijn ziel en de inspiratie en verbondenheid voelen met het leven om mij heen.

Voelen wat de persoonlijke mogelijkheden zijn en proberen die te ontwikkelen.

Ontdekken wat de persoonlijke bedoeling is van het leven.